Blog Extatisch leven
Extatisch leven
Afgelopen week was ik op een feestje met vooral jonge mensen van begin tot midden 30. Ik vond het een grote eer om erbij te zijn en de levensvreugde, onderlinge verbinding en muzikale creativiteit te ervaren. Wat een heerlijk samenzijn was het en zo hoopgevend voor de toekomst. Ik merkte wel dat de energie die avond zo hoog was, dat ik er thuis echt van moest bijkomen. Het zal de leeftijd wel zijn.
Ik herinner mij, hoe een dergelijk extatisch leven zich ook afspeelde in het begin van de jaren zeventig, toen ik deel uitmaakte van een groep jongeren, die hun creativiteit uitleefde door op de vloer van het Congresgebouw prachtige bouwsels te maken van het zilverwitte zand dat uit grote staande asbakken kwam. Ik herinner me hoe we lachend wegrenden toen woedende suppoosten ons achterna renden en hoe vrij ik me toen voelde. We lagen in elkaars armen terwijl de jointjes van hand tot hand gingen, een paar jongens pakten een gitaar en begonnen liedjes van Crosby Stills en Nash te zingen. Het was een leven vol belofte, we hadden dromen en idealen. We zouden alles anders doen.
Er was een meisje op het feestje vorige week en ik herkende mijn Juliette in haar (uit het boek Juliette, kroniek van Lust en Pijn), dezelfde honger naar passievolle ervaringen, grenzeloos willen leven, zoekend naar warmte, aanraking en zichzelf verliezen. Ik keek naar haar en voelde zoveel compassie. Ik had haar vast willen houden, veiligheid willen bieden, want op de één of andere manier voelde ik onder al deze blijheid een grote eenzaamheid, een verloren rondwaren in een wereld waar geen duidelijke richtlijnen meer zijn. Misschien voelde ik onder al die extase een destructieve woede, omdat niets is wat het lijkt en we nog steeds op zoek zijn naar de ultieme ervaring van geluk, terwijl het geluk in de werkelijkheid slechts in kleine momenten zit. Ik voelde de woedende tijger, die zich wil bevrijden uit de gevangenschap, die wil leven in volle hartstocht en passie, rücksichtslos, hartgrondig. Maar ik weet als geen ander, hoe beschadigend deze grenzeloze extase kan zijn voor het lichaam, dat gebonden is aan materie en dat steeds minder rekbaar wordt om de extase op te vangen.
Ik voel de dubbelheid in het leven nu, maar eigenlijk altijd al. Het verlangen naar extatisch leven aan de ene kant en de woedende emoties aan de andere kant, de teleurstelling en onmacht, dat het leven haar beloftes niet waar maakt. Ik herinner mij de jaren 80: maak kapot wat jou kapot maakt, wat zich uitte in de no future beweging.
In de happy people van nu herken ik juist het weggaan bij die woede, door in hogere energieën te kalibreren. En ja zeker, dat is ook mooi. Maar toch vraag ik me dit af: Hoe geven we aan beide energieën uitdrukking en vinden we balans in het Lichte en het Donkere? Hoe blijven we geworteld in de aarde en spreiden we onze vleugels naar de Hemel?