Zomaar elke dag verdwijnen er kinderen..

Ik ben opgegroeid tijdens de seksuele revolutie in de jaren zeventig, hoewel deze revolte meer ten gunste van het manlijk geslacht was dan een bevrijding voor de vrouwen.

Het had heel anders kunnen lopen in mijn leven.

Op mijn 16e liep ik van huis weg. Op mijn brommer reed ik zomaar ergens heen. Het was koud, een ijzige wind gierde in mijn nek en mijn neus brandde van de kou. Bij Woerden stalde ik mijn brommer bij het station en langs de oprit naar de snelweg stak ik mijn duim op.

Waar moet ik beginnen? Hoe moet ik het opschrijven? Het onderwerp dat ik stelselmatig mijd, maar dat zich steeds meer onvermijdelijk opdringt en me geen keuze laat omdat het verschrikkelijk, wonderlijk, onbegrijpelijk is.

Dit is mijn vader, geboren in 1915. Op de foto was hij 3 jaar, onbewust van zijn toekomst en nageslacht.

“Leidt mij van het donker naar het Licht, van de illusie naar de werkelijkheid.”

Al meerdere jaren heeft mijn lichaam een schildklierziekte. Hij werkt te traag, maar gelukkig zijn er effectieve medicijnen voor, die ik trouw al jaren slik. In het inmiddels door velen geprezen en verguisde boek van Christiane Beerlandt “De sleutel tot zelfbevrijding” lees ik bij een te trage schildklier, dat ik leef in een droom en dat ik vlucht voor de realiteit.

Zittend aan de vijver in de rijk gevarieerde (sommige mensen zouden het verwilderd noemen) tuin van lieve vrienden, vloeiden opeens de tranen.

Veel mensen kennen inmiddels het verhaal over de leugen en de waarheid.

Hoe verontrustend is het dat er zoveel kinderen verdwijnen en dat niemand het erover heeft

Afgelopen week was ik op een feestje met vooral jonge mensen van begin tot midden 30. Ik vond het een grote eer om erbij te zijn en de levensvreugde, onderlinge verbinding en muzikale creativiteit te ervaren. Wat een heerlijk samenzijn was het en zo hoopgevend voor de toekomst. Ik merkte wel dat de energie die avond zo hoog was, dat ik er thuis echt van moest bijkomen. Het zal de leeftijd wel zijn.