Over Mannen die vrouwen haten.
Misschien kent iedereen inmiddels de indringende verfilmingen van de 3 boeken van Stieg Larsson met Lisbeth Sallander in de hoofdrol. Gedenkwaardig vind ik de apotheose in de laatste film waarin de ontmaskering plaatsvindt van enkele hoogwaardigheidsbekleders, die op allerlei manieren hebben geprobeerd hun misdaden tegen vrouwen te verhullen. Misdaden die er niet om liegen, omdat ze gaan over vergaand gewelddadig seksueel misbruik met soms ook moord als resultaat.
Ik vind het verontrustend dat in Spaanse series op netflix vaak scenes voorkomen, waarin mannen worden geportretteerd als gefrustreerde seksbeesten, die ervan genieten vrouwen te mishandelen en seksueel te misbruiken. Even beangstigend vind ik dat In Canada jonge Indianenmeisjes worden ontvoerd om te worden gebruikt in de seksindustrie. Ook hier in Nederland schijnen er jaarlijks talloze kinderen te verdwijnen en niemand lijkt te weten wat ermee gebeurt. De affaire Dutroux ligt al in een ver verleden, dus niemand heeft het erover.
Als je eenmaal de sluier optilt van de geheime wereld rondom seksueel misbruik en je houdt je verre van berichten over Satanistisch kindermisbruik, maar je blijft gewoon bij het nieuws dat bekend is en je staat stil bij de hoeveelheid meisjes die worden geronseld voor de porno industrie, dan open je toch echt een beerput van een duistere wereld, waar je liever verre van blijft.
In Juliette, kroniek van Lust en Pijn, beschrijf ik het seksuele leven van Juliette, die opgroeit in de jaren 70, toen er nog geen digitale wereld bestond, maar de porno industrie een rijzende ster was tegen de achtergrond van de seksuele revolutie en vrouwenbevrijding.
Ik ben ook in die tijd opgegroeid en het was natuurlijk geweldig om de ketenen van kuisheid en vrouwenonderdrukking van je af te gooien, maar het bracht ook grenzeloosheid en ontworteling. In ieder geval in mijn leven. Waar zeg je ja tegen en wanneer zeg je nee? Vrouwen tegen seksueel misbruik riepen uit volle borst: “als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee” en dat geldt nog steeds onvoorwaardelijk, maar ik herinner mij in die tijd, dat je voor een preutse bitch werd aangezien, een kockteaser werd genoemd als je niet door ging als je eenmaal aan het vrijen was geslagen. Om erbij te horen durfde je geen nee te zeggen.
In mijn boek gaat Juliette zo ver over haar grenzen, dat ze op den duur niet meer voelt wat die grenzen zijn, ze voelt überhaupt niets mee en raakt steeds meer verstrikt in de harde pornoscene. Ik snap haar helemaal en als je het boek leest, ga je haar zeker ook begrijpen!
Om bij te dragen aan het helen van de verzwegen duisternis, moeten de verhalen naar de oppervlakte gebracht worden en in het Licht gezet. Pas dan kunnen we de collectieve pijn en de schaamte daarover gaan helen.