Leven in de werkelijkheid.
“Leidt mij van het donker naar het Licht, van de illusie naar de werkelijkheid.”
Al meerdere jaren heeft mijn lichaam een schildklierziekte. Hij werkt te traag, maar gelukkig zijn er effectieve medicijnen voor, die ik trouw al jaren slik. In het inmiddels door velen geprezen en verguisde boek van Christiane Beerlandt “De sleutel tot zelfbevrijding” lees ik bij een te trage schildklier, dat ik leef in een droom en dat ik vlucht voor de realiteit.
Toen ik dit 5 jaar geleden las, begreep ik niet echt wat er bedoeld werd. Hoezo droom? Ik ervoer mijn gedachten als realiteit en mijn ideeën over het leven, de wereld, het verleden en de toekomst waren heel werkelijk. Ik leefde toen nog meer in de Matrix van Maya, dan nu. Tijdens een Vipassana meditatie die ik in die tijd volgde, voelde ik zeer helder hoe er een verschil is tussen dat wat werkelijk is en dat waar ik een idee over heb. Ik realiseerde mij dat er buiten deze werkelijkheid, die tastbaar is, niets is en dat al dat andere berust op ideeën, verlangens, concepten. Gedachten dus, een verhaal.
Huh?
En hoe zit het dan met Verlichting, de Engelen, God, het Hiernamaals? Alles waar ik in geloofde, is dat dan illusie? Zijn gedachten waar of is het allemaal onzin? Alles is energie zei mijn coach. Gedachten zijn energie, je adem is energie, relaties zijn energie, je lichaam is energie, maar hoe zit het met huizen, theepotten, nijptangen? Mirjam Lancewood schrijft in haar boek: mijn leven in de wildernis, dat ze in de natuur voelt hoe alles leeft, stroomt en verbonden is en dat het leven zo hoort te zijn, in de stad daarentegen voelt ze hoe huizen dood zijn, we leven tussen dode dingen, schrijft ze. We leven in ons hoofd, in bewegende beelden op tv, communicatie via telefoon en facebook. Ja, dat is ook allemaal energie, een vluchtige hectische energie, die vervliegt als zand tussen je vingers. Het is geen werkelijkheid.
Hoe ga ik werkelijk om met mijn geliefde? In het hier en nu, in de realiteit en niet volgens mijn idee van hem, los van een concept dat ik heb over relaties, niet gekleurd door verhalen uit het verleden, van vroeger, de toekomst, maar hier en nu, gewoon iemand zien zoals hij is en dat helemaal oké vinden en zelf zijn zoals ik ben, precies zoals het is en ja, dan gaat het stromen, zomaar vanzelf, dan leef je met alles wat werkelijk is.
Wat voelt dat intens en waarachtig en echt! En daarin stormt het zo nu en dan, golft of breekt het, knalt en schuurt het, maar ten alle tijden in contact, echt en puur. Dat is leven in de werkelijkheid, dat is pure energie, puur zijn.
Ik zie hoe ik steeds verder groei en in de werkelijkheid kom. Steeds meer aanwezig zijn, steeds minder vluchten, toestaan dat ik het niet weet, dat ik me bang en klein voel, groots en gelukkig, helder, en wezenlijk. Ja, dat is er allemaal en ik zie het verhaal en hoe ik meestal nog vast zit in het verhaal, maar elke dag wordt boeiend als je beseft hoe je het verhaal kunt sturen, hoe je de liefde in alles kan toelaten en last but not least: loslaten dat je ergens controle over hebt. Gewoon leven zonder dat je de toekomst weet. Wat heerlijk om dat te leven.