De stem van de aarde
Zittend aan de vijver in de rijk gevarieerde (sommige mensen zouden het verwilderd noemen) tuin van lieve vrienden, vloeiden opeens de tranen. Ze waren zowel van verdriet als van geluk, ja, beide emoties bevingen mij op hetzelfde moment. Ik was eindelijk thuis gekomen en dat maakte mij intens gelukkig en tegelijkertijd voelde ik een diep verdriet omdat het zo lang geduurd had voor ik besefte dat ik al die tijd al thuis was.
Ik keek naar de glinstering van de zon op het water, volgde met mijn ogen de bijen die op een blaadje van een waterlelie gingen zitten om water te drinken. De hele tuin ademde een sfeer van harmonie, omdat alles wat daar groeide er volledig mocht zijn. Niets hoefde weg, was verkeerd of lelijk. Elk plantje kende zijn specialiteit en werd daarvoor gebruikt. Hier leefde mens en natuur in nauwe samenwerking met elkaar. In harmonie, zoals het de bedoeling is.
Ik was diep geraakt en hoorde de planten, struiken en fruitbomen fluisteren, dat ze dankbaar waren, omdat dit hun en onze bestemming is.
Ik herinnerde mij opeens hoe ik als klein meisje op mijn knieën over de grond kroop om te zien wat daar tevoorschijn kwam. Elk eikeltje, mosje, miertje, kevertje vond ik prachtig en interessant. Ik bouwde kastelen van takjes, dennenappels, mos en gras en voelde mij volledig thuis in en met de natuur.
Naarmate ik ouder werd richtte ik mijn ogen op de wereld met al haar beloftes en verwachtingen en vergat ik de aarde. Ik wilde laten zien wat ik waard was, ik wilde iemand zijn die er toe deed. Ik vloog als Icarus naar de zon, omdat ik God wilde kennen en brandde mijn vleugels waardoor ik omlaag stortte, dwars door de aarde naar de donkerte in mijzelf. Daar regeerde de wanhoop en de teleurstelling over het verlies van al die mooie dromen. Het was een duister gebied waar ik verdwaalde. Ik vroeg me af wat de zin van mijn leven was nu zelfs verlichting een illusie bleek.
En zie. Opeens word ik wakker en hoor de stem van moeder aarde, die zegt dat ze er altijd al was en er altijd zal zijn om mij te dragen, te voeden en lief te hebben. Opeens besef ik dat ik hier ben om voor de aarde te zorgen, zodat ze weer kan groeien en bloeien in al haar kracht en schoonheid. Ik kan nauwelijks met woorden beschrijven wat een rijk en dankbaar gevoel dat geeft. God is hier op aarde en spreekt via de beuken, de zonnebloemen, de krekels tot mijn wezen. Luister goed, dan kun je ze vast ook horen.
Ik hoop zo intens, dat wij allen die helende kracht van de aarde gaan zien en ervaren, zodat we ons om haar gaan bekommeren in plaats van ons gek te laten maken door de wereld van woorden, leugens en controverse.