MENS WORDEN. NIETIG EN KWETSBAAR

Afgelopen week was ik bij een healer. Nadat hij mijn verhaal had gehoord, vroeg hij me of ik in staat was om alle concepten met betrekking tot een spirituele zijnstoestand, het bestaan van God, het bestaan van een ruimer Veld van mogelijkheden, los te laten.

“Ga er maar van uit, dat het allemaal niet bestaat” zei hij.

Ik voelde hoe ik in elkaar schrompelde, omdat ik dit denkbeeld te gruwelijk vond om serieus te overwegen.

“Het punt is, dat je je hele leven al probeert om jezelf op te lossen, te verbeteren, te veranderen, omdat het kennelijk te pijnlijk is om jezelf te voelen. Je bent als het ware niet helemaal ingedaald in je lichaam, waardoor je ook niet volledig aanwezig kunt zijn.”

Ik voelde dat hij gelijk had. Een deel van mij heeft nooit willen incarneren en er zijn traumatische ervaringen in dit leven en misschien wel in een vorig, waardoor ik hier nooit helemaal heb willen zijn.

“het Pad is om jezelf helemaal te gaan belichamen” zei hij, “maak ruimte voor het kind in jou met alle emoties die ze van binnen heeft en nooit heeft kunnen verwerken, omdat het te groot was voor haar om te kunnen dragen.”

Gisteren zag ik het gesprek met Bessel van der Kolk bij Zomergasten. Wat mij raakte was dat hij zei dat kinderen bij gebrek aan referentie, denken dat het hun schuld is, dat ze slecht zijn en niet deugen. Als dit zelfbeeld niet wordt gecorrigeerd, blijft dat hun hele leven hun basisovertuiging. Ik wist dit natuurlijk al wel en mijn oplossing was om mij een nieuw zelfbeeld aan te leren. Ik mag er zijn, ik ben creatief, ik hou van mij…

Maar kennelijk werd dit zelfbeeld over het oorspronkelijke negatieve beeld van mijzelf heen gelegd en bleef het oude beeld, onzichtbaar voor de buitenwereld en vaak ook voor mijzelf, in de gewelven van mijn wezen bestaan.

Ondanks al mijn trainingen op het gebied van persoonlijke groei, avatar, meditaties, spirituele lessen, Joe Dispenza, The Artist’s way, therapieën…bleef de wortel van mijn negatieve zelfbeeld bestaan.

En nu zegt deze Healer mij om alles waar ik in de afgelopen 50 jaar mijn geloof aan heb opgehangen los te laten en volledig mens te worden. De pijn te voelen zonder er van weg te gaan, mijn depressie te ontvangen zonder hem te veroordelen, mijn verdriet te koesteren zonder eraan voorbij te lopen en mijn grenzeloze boosheid te aanvaarden zonder er bang voor te zijn.

Eigenlijk komt het erop neer, dat ik heel klein en onbetekenend durf te worden. Geen imago meer, dat ik Jayanti heet en dus heel spiritueel ben, geen schrijfster ben, hoewel ik wel een heel mooi boek heb geschreven, waarin Juliette zo ongeveer alles mee maakt wat ik zelf ook heb mee gemaakt.

Het wordt tijd dat ik dat ga erkennen.

Het gaat er niet om dat ik alles wat ik beschrijf in Juliette letterlijk zo heb mee gemaakt, maar wel dat het mechanisme van mezelf laten misbruiken, niet op gaan staan en Nee zeggen, het zelfdestructieve proces laten gebeuren, omdat ik mezelf geen waarde toeken, omdat ik die waarde kennelijk als kind niet heb gekregen… dat heb ik zeker zelf zo mee gemaakt en nog steeds vind ik het moeilijk om dat te erkennen.

Ik geloof wel dat de Healer gelijk heeft en dat de enige weg naar innerlijke Vrede en Zelfliefde is, om mijn mens zijn volledig te omarmen en zelfs de weg los te laten, maar te gaan voelen wat mijn lichaam mij vertelt, welke emoties er opgeslagen zitten en deze te gaan voelen, zonder oordeel, zonder angst, wetend dat ik mijzelf diep van binnen kan dragen.

liefs van Jetty/Catharina