ONBESPROKEN HERINNERINGEN BLIJVEN BESTAAN

Op negentienjarige leeftijd, het was 1970, verliet ik met een oude legerrugzak mijn ouderlijk huis op weg naar een wilde en uiteindelijk traumatiserende vakantiereis.

Mijn drijfveer was woede, want mijn beste vriendin had besloten met haar kersverse vriendje op vakantie te gaan. Ik voelde me in de steek gelaten en daaronder zat de pijn van mijn eenzaamheid. Maar ik liet me niet kennen. Ik pakte de geleende rugzak in terwijl mijn moeder achter mijn rug handenwringend lamenteerde, dat het toch heel onverantwoordelijk was om zomaar in mijn eentje op reis te gaan en dat er van alles kon gebeuren en dat ik helemaal geen rekening hield met haar. Dat laatste klopte.

En het was een reis vol verleidingen en heftige ervaringen, die uiteindelijk resulteerde in mijn Bommen avontuur.

Ik heb daar mijn eerste boek over geschreven als Catharina Windemeijer: “Het Bommenmeisje” uitgeverij Ten Have in 2010. Het is een openhartig persoonlijk verslag hoe ik als hippiemeisje door Europa trok, terwijl ik op mijn reis vele jongens toestond mij lichamelijk  te verkennen en te misbruiken. Ik eindigde als levende bom in een vliegtuig, dat had moeten explodeerde wat niet gebeurde. Als je meer over dit avontuur wilt weten, lees mijn boek. Het is te koop via mijn website www.catharinawindemeijer.com

Wat ik nu wil delen, is dat ik laatst opnieuw deze reis herinnerde en mij realiseerde hoe bizar en heftig veel ervaringen toen zijn geweest.

Zo heb ik twee weken samen geleefd in een grote kast met een Griekse jongen, die mij mishandelde en misbruikte. Hij communiceerde met me via muziek van de Beatles en zei steeds weer: “je houdt niet van me, je gaat me verlaten” en dan riep ik heel hard “Ik hou wel van je en ik ga niet bij je weg.” Daarna deed hij weer iets om me pijn te doen.

Uiteindelijk ben ik wel weg gegaan, maar als ik terug kijk op deze herinnering, vraag ik me af, wie dat meisje was, die dit allemaal met zich liet gebeuren. Ik voel niets als ik eraan terug denk.

En zo heb ik ook mijn boek “Juliette, kroniek van Lust en Pijn” geschreven. Dat meisje, die Juliette was ik en ook weer niet. Ik heb haar geplaatst in situaties die veel erger waren dan die ik zelf heb mee gemaakt, maar haar pijn en zelfdestructieve gedrag zijn wel degelijk uit mijn leven gegrepen.

Praten over je traumatische ervaringen, is het begin van heling. Je ervaring krijgt ruimte en zit niet meer vastgeketend in je lichaam, waardoor het elke keer verstijft als er iets gebeurt dat aan die ervaring van toen refereert.

Dat is één van de redenen dat ik dit boek heb geschreven en ik heb al zoveel bijzondere reacties gehad, dat ik zeker weet, dat het haar doel heeft bereikt.