JA OF NEE ZEGGEN TEGEN HET LEVEN
“Je ademde niet bij je geboorte,” ginnegapt mijn moeder, alsof ze een grappig verhaal vertelt. “De dokter moest je met je kop onder water houden, want een paar tikken hielpen ook niet. Toen pas zette je het op een krijsen.” Ik vond het ook altijd een grappig verhaal en vertelde het ook graag. De werkelijk diepe betekenis op energetisch niveau begin ik nu pas te doorgronden.
JA zeggen tegen het leven, volmondig vanuit je wezen, je kern. JA!
Tijdens een regressie sessie, jaren geleden, herinnerde ik mijzelf als oude man, die wachtte in het voorportaal om te reïncarneren. “Nee, alsjeblieft, ik wil nog niet. Laat me nog even boven, ik ben zo moe.” ”Nee, je moet” zei een stem “je hebt werk te doen.”
Je kunt je geschiedenis herschrijven.
Dat realiseerde ik mij rond mijn 40ste, nadat ik mijn hele leven worstelde met depressieve klachten. Opeens was het inzicht daar. Je bent geen slachtoffer van je geschiedenis! Je mag gaan leven, voluit, volmondig. JA!
Dus vanaf dat moment greep ik het leven met beide handen vast. Ik volgde allerlei trainingen, begon mijn eigen business, was een succesvol coach en kon mijn gezin onderhouden. Een bruisende tijd vol energie en kracht.
Zoveel om dankbaar voor te zijn!
Alles wat ik heb mogen onderzoeken in al die jaren, wat door mij heen is gecreëerd, theatervoorstellingen gemaakt, boeken geschreven, workshops ontwikkeld, mijn spirituele pad gevolgd, verre reizen gemaakt, naar India, Amerika, Trinidad. Een eigen spiritueel centrum neer gezet. Bijzondere mooie intense relaties gehad, vrienden voor het leven.
En toen ineens was het op!
Ik ga met pensioen dacht ik, want ik was 65 en het mocht ook wel. Wat verlangde ik naar rust. Ik kon de periode van niet werken overbruggen met mijn goed lopende B&B. Maar de rust wilde niet komen. Niet in mijn lijf, niet in mijn geest. Alsof de Onrust in mijn genen zat. Heb ik iets nagelaten in al die jaren van succesvol leven?
Toen ontwikkelde zich het plan om de stad uit te gaan om me terug te trekken op het platteland. Lekker met mijn handen in de aarde. Mijn huidige partner zag dat ook wel zitten. Het duurde nog 5 jaar voor het zover was en ons Paradijs zich aan ons presenteerde.
Wow, wat een creatie weer, naast al die andere. Zoveel om dankbaar voor te zijn!
En mijn laatste boek gepubliceerd. Ook zomaar even, alsof de flow mij stuurde en niet andersom.
En nu dus de terugval. Zeventig ben ik nu. Ooit zei ik in wanhoop. Als ik buiten woon als ik 70 ben, kan ik niks meer. En zo is het een beetje.
Mijn lijf wil niet meer.
Vannacht ging ik in gesprek met de pijn, die mijn hele onderrug beslaat en door trekt in mijn benen. Ik kan niet goed liggen, lopen of zitten. De pijn beheerst alles.
Ik voelde een NEE energie in de pijn. Nee, ik wil niet leven, nee, ik wil niet meer vooruit, nee, ik wil niet doen en een andere stem met dezelfde energie zei: je moet, je moet, je moet!
En daar ben ik nu. Bij dit inzicht. Een hele oude energie, die ik nog mag ontrafelen. Waartegen zegt ze nee? Waarom wil ze niet leven? En waarom moet ze dan zo nodig? Van wie moet ze dan?
De komende tijd mag ik luisteren, voelen, tijd nemen, aandacht geven aan deze zichzelf in stand houdende energie. Ik weet zeker dat het de laatste sluier is naar bevrijding.