naakter dan naakt

“Wat een vreselijk boek heb je geschreven”, berichtte een vrouw mij. “Het is wel goed geschreven hoor, maar moest je nou al die seksscenes zo expliciet beschrijven? Dat had voor mij echt niet gehoeven.” Ze hoopte dat vrouwen, die dit boek lazen, misschien beter in staat zouden zijn om hun grenzen beter te bewaken, maar ze betwijfelde dat.

Haar reactie gaf mij te denken.

Momenteel ga ik door een moeilijk proces heen. Lange tijd dacht ik dat ik heftige patronen in mijn leven had opgeruimd, maar ik kwam erachter dat het slechts een nieuwe strategie was om mijzelf in een onveilige wereld te handhaven.

Ook al gaat Juliette verder dan ik in mijn leven ooit ben gegaan, haar keuze om zichzelf steeds verder uit te leveren aan een wereld van seksueel genot in relatie tot pijn, is een logisch gevolg van een intens verlangen en tegelijkertijd intense afkeer.

Verlangen en afkeer.

Jezelf verliezen in extase, opdat je jezelf niet hoeft te voelen en bevrijd bent van de innerlijke demonen, die je gek maken.

En dan de afkeer om te voelen wat die demonen haar willen vertellen, wat de diepe innerlijk pijn is, waar ze niet bij kan, of wil.

En oh, wat worstel ik daar de laatste tijd zelf mee. Hoe dichtbij is de thematiek van Juliette gekomen, terwijl ik dacht dat ik het boek kon dragen.

Nee, ik ga me niet te buiten aan seksuele sm avonturen, ik verdoof mijzelf niet met drugs en andere middelen. Ik worstel wel met ziekte en fysieke pijn, die mijn lichaam bestoken, net als de demonen in Juliettes leven.

En weer, op een dieper niveau en los van concepten, kom ik in contact met een heel diep gevoel van wantrouwen, een wereld die in de basis ervaren wordt als onveilig en hoe ongelofelijk moeilijk het van daaruit is om je hart open te zetten en kwetsbaar te zijn.

Kwetsbaarheid.

Daar zit voor mij de sleutel. Dat kon Juliette niet, dat kan ik ook niet. Althans, dat kon ik niet en door het loslaten van al mijn concepten en strategieën kom ik uit bij die kern. Levensbedreigend, zo voelt het, maar toch daar durven zijn, een ander te ontmoeten, echte verbinding dus, onzeker in niet weten.

Naakter dan naakt.

Dat stuk in onszelf onder ogen durven komen, die identiteitsloze onwetende verloren ziel, het omarmen van die bangheid in jezelf, bang om pijn gedaan te worden, of dat nou uit dit leven komt, in het collectieve veld ligt, of uit vorige levens komt. Het doet er niet toe waar het vandaan komt. Voel het, aanvaard het, omarm het neem kleine stapjes in een nieuw leven, waarin niets meer omlijnd of omschreven is. Naakter dan naakt